Qeveria në Berlin po përgatit një version gjerman të kartonit jeshil të modeluar sipas Kanadasë, sepse ka miliona vende pune të hapura dhe demografia është e paepur. Një sy është te fuqia punëtore nga Ballkani Perëndimor.
“Ne po prezantojmë një kartë shansi me një sistem vlerësimi transparent, në mënyrë që njerëzit që i duhen vendit tonë të mund të vijnë tek ne më lehtë,” tha Ministri i Punës Hubertus Heil (SPD) për edicionin e së dielës të tabloidit Bild.
E ashtuquajtura karta e shansit (Chancenkarte) është shumë e ngjashme me kartonin jeshil amerikan ose kanadez (Green Card). Punëdhënësit në Gjermani kanë kërkuar prej kohësh diçka të tillë. Sepse vendit i mungon fuqia punëtore. Demografia e paepur thotë se deri në vitin 2035 do të ketë shtatë milionë njerëz më pak në tregun e punës – përveç nëse imigrimi rritet ndjeshëm.
Ministri socialdemokrat Heil thotë se është e vështirë të kërkosh punë në Gjermani nëse nuk je fizikisht atje, ndaj duhet ta lehtësojë ardhjen. Siç janë gjërat tani, kushdo që ka përfunduar arsimin e tij në Gjermani – në çdo nivel – do të marrë automatikisht një kartë shansi.Nëse jo, atëherë ai duhet të plotësojë tre nga katër kriteret: arsimim (kualifikim) nga jashtë, përvojë pune të paktën tre vjet, njohuri të gjuhës gjermane ose qëndrim të mëparshëm në Gjermani dhe të jetë më i ri se 35 vjeç.
“Ne kemi nevojë për emigracion,” tha Heil. “Nga viti në vit, në përputhje me nevojat, do të përcaktonim një kontigjent se sa persona mund të marrin një kartë shansi për të kërkuar punë ose praktikë për një periudhë të caktuar kohore. Gjatë kësaj periudhe, ata do të duhet të kujdesen për veten financiarisht”.
Karta e shansit duhet ta bëjë më të lehtë ardhjen në Gjermani, edhe I pa punë – me gjetjen e asaj pune. Edhe pse çështja nuk është zbardhur ende në Qeverinë e kancelarit Olaf Sholc, nuk ka dyshim se do të jetë këtë vjeshtë. Sepse të tre partnerët e koalicionit – socialdemokratët, të gjelbërt dhe liberalët – janë në favor të lehtësimit të imigracionit.
Pamje drejt Ballkanit
Ligji relativisht i ri gjerman i imigracionit lejon punën për këdo që gjen një punëdhënës – me kusht që të jetë i aftë në diçka. Ata mund të jenë kontabilistë ose shoferë, është e rëndësishme që ata të kenë disa dokumente. Përjashtim bën i ashtuquajturi “rregulli i Ballkanit Perëndimor”, i miratuar në mes të krizës së refugjatëve, kur migrantëve nga Siria dhe Lindja e Largët iu bashkuan masivisht azilkërkues nga Serbia, Maqedonia apo Kosova.
Asokohe ishte saktësuar se çdo vit 25 mijë persona nga vendet e Ballkanit Perëndimor mund të marrin leje pune në Gjermani, edhe kur bëhet fjalë për punëtorë të pakualifikuar.
Por këtë verë doli që edhe kjo nuk mjaftonte. “Në vendet e Ballkanit Perëndimor, ka shumë fuqi punëtore që do të punonin në hotele dhe restorante në Gjermani”, tha Gido Celik, kreu i shoqatës së hotelierëve Dehoga. Ajo industri, pas një rikuperimi të shpejtë pas epokës së pandemisë, papritur i mungoi shumë punë. Një gjë e ngjashme ndodhi me aeroportet dhe linjat ajrore që pushuan njerëzit nga puna gjatë periudhës së pandemisë. Prandaj kjo verë në Gjermani ishte kaotike për shumë njerëz që donin të shkonin me pushime.
Pa dyshim, pyetja është se sa njerëz janë ende gati të paketojnë valixhet në Ballkanin Perëndimor të tharë. Ata ndjenë se këtë vit në turizmin kroat, ku kamerierë dhe shërbëtore, në vend se të vinin naga Serbia dhe Bosnjë-Hercegovina, vijnë gjithnjë e më shumë nga Nepali dhe Filipinet.
Nga emigracioni kundër kataklizmës
“Kurrë më parë nuk ka pasur kaq shumë vende pune të lira në Gjermani sa ka sot”, shkruan së fundmi revista Spiegel në një titull. “Mungesa e personelit po mbyt aeroportet, restorantet apo pishinat – dhe megjithatë është një gjë e vogël në krahasim me atë që kërcënon vendin.”
Statistikat tregojnë se 1.74 milionë vende pune janë të lira, megjithëse në realitet ndoshta ka shumë më tepër.
Kështu, një vend pune në kujdesin e të moshuarve mbetet bosh për një mesatare prej 239 ditësh – kështu që punëdhënësit nuk mund të gjejnë një kujdestar për gati tetë muaj. Nuk është më mirë me teneqexhinjtë, teknikët e ngrohjes dhe klimatizimit, ku pritja për një punonjës të ri është 224 ditë secili. Në ndërtimet e larta, një punëtor kërkohet mesatarisht 221 ditë, dhe për infermierët, mamitë dhe mjekët ndihmës, mesatarja është 188 ditë.
E gjithë kjo mund të çojë në një skenar tmerri për ekonominë gjermane, në të cilin deri në vitin 2060 do të kishte vetëm 1.7 punëtorë për pensionist. Edhe sot, ky raport nuk është i madh (2.7), gjë që çon në pensione relativisht të ulëta. Për të shmangur këtë, ekspertët llogaritin se Gjermanisë i duhen 400 mijë emigrantë çdo vit.
Kjo është arsyeja pse, thonë koalicioni qeverisës, nevojitet një ndryshim paradigme – domethënë që Gjermania të shpallet përfundimisht një “vend emigrant” si Kanadaja. Unioni Demokristian i rezistoi kësaj për dekada, madje edhe gjatë katër mandateve të Angela Merkelit si kancelare.
Se sa ndryshim kërkon kjo ilustrohet bukur nga një nga propozimet e liberalëve: ata kërkojnë që anglishtja të futet si gjuhë e dytë në institucionet gjermane ku punojnë me qytetarët. Pra, mund të ndodhë që, ndërsa punëtorët mysafirë mësojnë gjermanisht, nëpunësit civilë gjermanë të mësojnë anglisht. ( Deutsche Welle)
