Shkruan: Mr. Amir Shabani – Njohës i marrëdhënieve ndërkombëtare
Në librin e tij të ri Leadership: Six Studies in World Strategy (Lidershipi: Gjashtë Studime në Strategjinë
Botërore), Henry Kissinger ofron një udhëzues për të hutuarit në marrëdhëniet ndërkombëtare duke paraqitur studime ndriçuese të liderëve të shekullit të kaluar.
Kur Henry Kissinger sugjeroi kohët e fundit në Davos që Rusia dhe Ukraina duhet të nisin negociatat e paqes dhe se në mënyrë ideale, vija ndarëse duhet të kthejë status quo ante, ai krijoi një eksitim ndërkombëtar. Presidenti ukrainas Volodymyr Zelenskyy, u ankua.
Pas gjithë këtyre spekulimeve gjeopolitike të atyre që këshillojnë Ukrainën i japë diçka Rusisë, gjeopolitikanët e mëdhenj nuk janë gjithmonë të gatshëm të shohin njerëzit e zakonshëm.
E vërteta është se disa variacione të ankesës së Zelenskyt janë paraqitur rregullisht tek eksponentët e politikës reale, të cilët, më shpesh akuzohen se i shohin kombet më të vogla si pengje të thjeshta në një tabelë shahu globale që do të asgjësohen nga fuqitë e mëdha, qoftë në Konferenca e Berlinit në vitin 1885 që gdhendi Afrikën ose Konferenca e Jaltës në vitin 1945 që asgjësoi Poloninë.
Në këtë rast, siç shpjegoi vetë Kissinger në një intervistë me historianin Andrew Roberts në London Spectator vërejtjet e tij po keqinterpretoheshin. Qëllimi i tij nuk ishte të këshillonte zbutjen, siç pretendonin kritikuesit e tij, por përkundrazi, të sugjeronte që Ukraina mund të rindërtohet sipas linjave që ngjante pas aneksimit rus të Krimesë në vitin 2014. Kjo, nga ana tjetër, do të përfaqësonte diçka si një fitore për Ukrainën në formën e një konflikti të ngrirë që përfundimisht mund të zgjidhej me kushtet perëndimore, ashtu si Pakti i Varshavës përfundoi duke u shpërbërë paqësisht në vitin 1989. Për më
tepër, shtimi i Finlandës dhe Suedisë në NATO, e cila kohët e fundit forcoi mbrojtjen e Balltikut, së bashku me një kundërshtim të suksesshëm ukrainas ndaj përpjekjes së Kremlinit për të krijuar një akullnajë ruse, do të demonstronin. Kissinger deklaroi se frika që ka mbizotëruar mbi Evropën që nga Lufta e Dytë Botërore, nga një ushtri ruse që zbret – ushtria konvencionale që zbret në Evropë përtej kufijve, mund të parandalohen nga veprimet konvencionale të NATO-s. Për herë të parë në historinë e fundit, Rusisë do i duhej të përballej me një nevojë për bashkëjetesë me Evropën si një entitet, në vend
që Amerika të ishte elementi kryesor në mbrojtjen e Evropës me forcat e saj bërthamore.
Në vlerësimin e liderëve të kaluar, Kissinger nuk i fsheh shqetësimet e tij për natyrën e elitës liberale të Amerikës. Kissinger tregon se në nëntor të vitit 1968, Lee Kuan Yew, kryeministri dyzet e pesë vjeçar i Singaporit, vizitoi Harvardin për atë që ai e quajti një "sabbatal" (periudhë udhëtimi ose hulumtimi) njëmujor. Ai u ftua të takohej me fakultetin në Qendrën Littauer të Harvardit. Studiuesit e mbledhur, të cilët e shihnin atë si udhëheqësin e një partie gjysmë-socialiste dhe të një shteti postkolonial, e mirëpritën Lee-n si një shpirt të afërm. Ai pyeti për pikëpamjet e fakultetit për Vietnamin. Ata u përgjigjën se Presidenti Lyndon B. Johnson (presidenti i 36-të i SHBA-së) ishte ose një kriminel lufte ose thjesht një psikopat.
Ti më bën të sëmur," u përgjigj Lee. Ai vazhdoi duke thënë: "Ishte jetike për Singaporin dhe kombet e tjera të vogla që Amerika të sigurojë një sasi të vogël sigurie globale në mënyrë që të ruajë një ekuilibër fuqie në Azinë Juglindore.
Për fakultetin e habitur të Harvardit," shkruan Kissinger, "Lee artikuloi një botëkuptim pa armiqësi anti- amerikane dhe pakënaqësi post-perandorake."
Që atëherë, shqetësimet e Kissinger-it për karakterin e padurueshëm të akademisë moderne janë shtuar. Në kapitullin e tij përmbyllës, ai bën një kërkesë dhe insistim për një kthim në një shkollim më të gjerë humanist të bazuar në një angazhim me filozofinë, gjuhët moderne, historinë, letërsinë dhe antikitetin klasik. Ndërkohë që shkollat e mesme dhe universitetet amerikane janë bërë të zota në shkollimin ose për ta thënë më saktë, në prodhimin e aktivistëve dhe teknikëve. Ato janë larguar nga misioni i tyre për të formuar qytetarë – mes tyre edhe shtetarë të mundshëm. Nëse ky zhvillim mund të ndalohet, vërtet është një çështje e hapur. Mendja amerikane është mbyllur për pak kohë. Por në
prodhimin e Lidershipit, i cili është i modës së vjetër në kuptimin më të mirë të termit, Kissinger ka prodhuar një kujtesë të fuqishme se burrat e mëdhenj dhe po ashtu edhe gratë, mund të bëjnë histori në vend që të mbeten vëzhgues pasivë të goditur në mënyrë të pafuqishme nga ngjarjet bashkëkohore.
